ΕΛΙΕΣ ΚΑΙ ΤΥΡΙ, ΓΕΥΣΕΙΣ ΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ
Καρπός του αιωνόβιου δένδρου, που ρίζωσε στην Ολυμπία χάρη στον Ηρακλή, η ειά κατέχει κεντρική θέση στη διατροφή των Ελλήνων από την προϊστορική ακόμη εποχή, μέχρι και σήμερα. Διατηρούμενες είτε μέσα σε άλμη (αλμάδες), είτε σε λάδι (κολυμβάδες) οι ελιές δεν αποτελούσαν απλώς σύνηθες προσφάγι, αλλά και απαραίτητο συστατικό του στρατιωτικού συσσιτίου.
Ιδιαίτερα δημοφιλείς ανάμεσά τους ήταν οι "γογγύλαι", ελιές τόσο μεγάλες όσο οι χουρμάδες, οι μαύρες, αν και δεν φημίζονταν για τις καλές τους ιδιότητες, όπως και οι θρούμπες, που ωρίμαζαν και έπεφταν από το δένδρο (δρυπεπείς).
Ανεπιθύμητες, αντιθέτως, ήταν εκείνες που δεν είχαν απορροφήσει το απαιτούμενο αλάτι, ενώ βρίσκονταν στην άλμη (υποπαρθένοι) και όσες είχαν προσβληθεί από σκουλήκια και έντομα (πυτιρίδες). Στο ίδιο πιάτο με τις ελιές μπορούσε να βρει κανείς ψωμί, σύκα, μέλι, πράσινα λαχανικά και τυρί, μια από τις αγαπημένες γεύσεις των Ελλήνων ήδη από την εποχή του Ομήρου, Γάλα πρόβειο ή κατσικίσιο ήταν η κύρια πρώτη ύλη για τη δημιουργία τυροκομικών προϊόντων, καθώς το γαϊδουρινό, για παράδειγμα δεν θεωρούνταν αρκετά παχύ και κατά συνέπεια δεν ήταν κατάλληλο. Το ρόλο της πυτιάς δε, αναλάμβανε το γάλα των σύκων. Τα μαλακά (χλωρά) τυριά πωλούνταν στην αγορά σε διαφορετικούς πάγκους και ήταν αρκετά φθηνότερα από τα σκληρά (ώριμα). Αν και οι απόψεις διίστανται σχετικά με το αν το τυρί ανήκε στα πολυτελή ή ευτελή είδη διατροφςε, το βέβαιο είναι πως αποτελούσε βασικό συστατικό διαφορων συνταγών.
Καρπός του αιωνόβιου δένδρου, που ρίζωσε στην Ολυμπία χάρη στον Ηρακλή, η ειά κατέχει κεντρική θέση στη διατροφή των Ελλήνων από την προϊστορική ακόμη εποχή, μέχρι και σήμερα. Διατηρούμενες είτε μέσα σε άλμη (αλμάδες), είτε σε λάδι (κολυμβάδες) οι ελιές δεν αποτελούσαν απλώς σύνηθες προσφάγι, αλλά και απαραίτητο συστατικό του στρατιωτικού συσσιτίου.
Ιδιαίτερα δημοφιλείς ανάμεσά τους ήταν οι "γογγύλαι", ελιές τόσο μεγάλες όσο οι χουρμάδες, οι μαύρες, αν και δεν φημίζονταν για τις καλές τους ιδιότητες, όπως και οι θρούμπες, που ωρίμαζαν και έπεφταν από το δένδρο (δρυπεπείς).
Ανεπιθύμητες, αντιθέτως, ήταν εκείνες που δεν είχαν απορροφήσει το απαιτούμενο αλάτι, ενώ βρίσκονταν στην άλμη (υποπαρθένοι) και όσες είχαν προσβληθεί από σκουλήκια και έντομα (πυτιρίδες). Στο ίδιο πιάτο με τις ελιές μπορούσε να βρει κανείς ψωμί, σύκα, μέλι, πράσινα λαχανικά και τυρί, μια από τις αγαπημένες γεύσεις των Ελλήνων ήδη από την εποχή του Ομήρου, Γάλα πρόβειο ή κατσικίσιο ήταν η κύρια πρώτη ύλη για τη δημιουργία τυροκομικών προϊόντων, καθώς το γαϊδουρινό, για παράδειγμα δεν θεωρούνταν αρκετά παχύ και κατά συνέπεια δεν ήταν κατάλληλο. Το ρόλο της πυτιάς δε, αναλάμβανε το γάλα των σύκων. Τα μαλακά (χλωρά) τυριά πωλούνταν στην αγορά σε διαφορετικούς πάγκους και ήταν αρκετά φθηνότερα από τα σκληρά (ώριμα). Αν και οι απόψεις διίστανται σχετικά με το αν το τυρί ανήκε στα πολυτελή ή ευτελή είδη διατροφςε, το βέβαιο είναι πως αποτελούσε βασικό συστατικό διαφορων συνταγών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου